เขากล่าวว่า: “ระยะทางทำให้เกิดระยะห่าง ยิ่งห่างหายไปนาน ยิ่งกลับมายากยิ่ง เช่นเดียวกับ อาร์แซน เขายังเจ็บปวด เขายังเจ็บช้ำ วันที่ผมกลับมา ผมเห็น โรบิน ฟาน เพอร์ซี่ เขาถามผมว่า คุณดีน เกิดอะไรขึ้นกับคุณ? ผมเป็นคนเซ็นสัญญาเขาเข้ามา เขาเป็นหนึ่งในลูกชายของผม แต่แล้วผมก็หายตัวไปจากสโมสร ผมบอกกับเขาว่าเรื่องมันยาว”
“มันโหดร้าย นั่นคือสิ่งที่ผมจะอธิบาย มันเป็นส่วนผสมของความกลัว และความอิจฉา ผมค่อนข้างมีชื่อเสียง และผมคิดว่าบอร์ดบริหารที่เหลือไม่พอใจที่ผมพยายามหาแหล่งเงินลงทุนภายนอก โดยผมได้พูดคุยกับ สแตน โครเอนเก้ เกี่ยวกับหุ้นของผม แต่พวกเขาปิดร้าน แต่ผมเห็นสิ่งที่กำลังจะเปลี่ยนแปลงไป”
“คุณดูฟุตบอลตอนนี้สิ เชลชี, แมนเชสเตอร์ ซิตี้ หรือแม้แต่นิวคาสเซิ่ล เราไม่ได้มีอำนาจการเงินมากเท่า เรามีคนที่ร่ำรวย แต่เราไม่มีมหาเศรษฐี เราไม่ได้มีเงินมากพอสำหรับการสร้างสนามแห่งใหม่ เหมือนเรากำลังจะเต้นรำในงานแต่งงานสองแห่งพร้อมกัน”
“อาร์แซน เวนเกอร์ และผมออกจากบอร์ดบริหาร โดยรู้สึกว่าเรากำลังเอาหัวพุ่งชนกับกำแพงอิฐ เราเสีย แอชลี่ย์ โคล มันเป็นช่วงเวลาที่ยากมาก กับต้นทุนของสนามกีฬาแห่งใหม่ อาร์แซน ใช้ทุกทักษะของเขาในการหาผู้เล่นราคาถูก ผู้จัดการทีมหลายคนคงไม่อยากมาทำอะไรแบบนี้ แต่เขาทำมันโดยมีข้อสงสัยใดๆ ช่วงปีสุดท้ายเป็นช่วงเวลาที่ผมรู้สึกอึดอัด เราเคยเป็นกลุ่มที่สามัคคี แต่มันกลายเป็นแตกแยก ดังนั้นผมจึงเอาตัวเองออกมา”
